Narrador, poeta, dramaturgo, ensaísta e prodixioso orador e conversador. Nacido en Ourense en 1897, aos 15 anos empezou a traballar como secretario de redacción no Diario de Ourense e frecuentou os faladoiros de Vicente Risco.
Narrador, poeta, dramaturgo, ensaísta e prodixioso orador e conversador.
No 1919, marchou emigrado a Buenos Aires onde, en pouco tempo, se uniu á comunidade de galegos emigrados na Arxentina, sobre todo á Federación de Sociedades Galegas. Codirixiu, con Eliseo Pulpeiro e Ramón Suárez Picallo, a revista Céltiga e o periódico da Federación con Ramón Illa Couto. En 1925, empezou a traballar no diario xornal La Nación, nun primeiro momento como reporteiro na Arxentina e no 1928 como correspondente en España. Na súa estancia española, Blanco-Amor viaxa por todo o país e coñece a Castelao, a varios intelectuais do partido galeguista e o grupo Nós, e tamén coincide cun mozo Díaz Pardo no taller do seu pai.
No 1919, marchou emigrado a Buenos Aires onde, en pouco tempo, se uniu á comunidade de galegos emigrados na Arxentina.
En 1933, volve de novo á capital de España e traballa na revista La Ciudad. Coa chegada da República, Blanco-Amor entra en contacto cos autores do 27, especialmente con Federico García Lorca, ao que lle escribe o prólogo da obra Seis poemas galegos.
Como correspondente en España do xornal La Nación, viaxa por todo o país e coñece a varios intelectuais do partido galeguista e tamén coincide cun mozo Díaz Pardo no taller do seu pai.
Coa chegada da Guerra Civil, exíliase a Buenos Aires, onde permanecerá 45 anos. Nas súas palabras: «El verdadero acontecimiento de mi sino, como hombre y como escritor, fue el haberme formado y casi deformado en Buenos Aires, ciudad que fue creciendo en torno a mí, como mi dermoesqueleto».
Coa chegada da Guerra Civil, exíliase a Buenos Aires, onde permanecerá 45 anos.
En Buenos Aires, produce algunhas das súas primordiais obras literarias, como La catedral y el niño, A esmorga ou Os biosbardos, funda Teatro Popular Galego e publica varias obras teatrais. Tamén foi director da revista Galicia, publicada polo Centro Galego de Buenos Aires.
En Bos Aires, produce algunhas das súas primordiais obras literarias, como La catedral y el niño, A esmorga ou Os biosbardos.
Isaac ten contado en varias ocasións que Blanco-Amor o fixo portador, nunha das súas viaxes A Arxentina – Galicia, do orixinal de A esmorga, para que fose publicado en Galaxia, pero a censura impediuno. Finalmente, foi Luis Seoane desde a editorial Citania quen a editou en 1959.
En 1965, regresa definitivamente a Galicia e vive entre Ourense, Santiago e Vigo, onde falece no 1979. Nesta derradeira etapa vital, escribe Xente ao lonxe (1972), ilustrada por Díaz Pardo, e varias obras teatrais, como Farsas para títeres (1973) e Teatro pra a xente (1975). Tamén entra a formar parte da Real Academia Galega.
En 1965, regresa definitivamente a Galicia e vive entre Ourense, Santiago e Vigo, onde falece no 1979.
No ano 2017, as institucións galegas, encabezadas pola Deputación de Ourense, constituíron a Fundación Blanco-Amor, unha entidade que nace co obxectivo de «conservar e difundir» a obra do insigne escritor galego, impulsando a investigación, catalogación e conservación do arquivo e a realización de actividades culturais e de dinamización sociocultural.